Adam złapał Norę za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Starała się zachować równowagę. Zobaczyłem, jak kilka osób gapi się na nas i szepta między sobą. Norze było wstyd. Zrobiła się czerwona i próbowała jak najlepiej ukryć twarz. Nie byłem też pewien, czego ona ode mnie oczekuje. Mam się wtrącić, odebrać mu ją, czy może ich zostawić.
- Porozmawiamy później - warknął do mnie i już chciał odchodzić, ale Nora wykręciła się na moment i zbliżyła do mnie.
- O dziesiątej - szepnęła mi do ucha.
Potem posłusznie odwróciła się i nie spoglądając na mnie podążyła z Adamem. Patrzyłem, jak znikają w jego pokoju.
- Li - jeknęła Vanessa, obejmując mnie.
Wszyscy widzieli, co się stało. Było mi jednocześnie smutno i głupio.
- Co za tyran - stwierdził spokojnie Chase, oblizując wargi. Był do bólu niewzruszony. - Co zamierzasz? - spytał.
Popatrzyłem na niego.
- A powinienem coś zamierzać?
Wzruszył ramionami.
- Ja bym raczej zamierzał.
Zacisnąłem zęby. Wiedziałem, że nie pokonam Adama. Był wielki, umięśniony i groźny. ALe ona z kolei tym bardziej sama nie da sobie rady.
- Chodź, stary - powiedział Peter.
Dopiero po chwili zorientowałem się, że idzie w kierunku sektoru trzeciego. Przy mnie był Chase. Van i Angela dreptały z tyłu. Chciały jakoś pomóc koleżance, ale wyraźnie bały się Adama. Stanęliśmy cicho przy drzwiach i słuchaliśmy.
Whitney wrzeszczał, a Nora odpowiadał mu opanowanym głosem. Lekko wystraszonym, ale wciąż opanowanym. Mówili głośno i szybko. Obrzucali się wyzwiskami, a ich słowa zlewały się w jednolity potok o różnym natężeniu. Kilka razy udało mi się wyłapać w nim moje imię, ale nie zrozumiałem niczego konkretnego. Rozległo się głuche plaśnięcie, a po chwili wzmożony ryk Adama. Nora musiała dać mu w twarz. Robiło się niebezpiecznie, tak stwierdziłem. Nie wiem, jaka chora brawura i bezmyślność mną kierowały, ale nacisnąłem po prostu klamkę i stanąłem w progu. Scena w środku wyglądała jak kadr filmu.
Adam czerwony na twarzy górował nad małą, pobladłą Norą. Gapili się na mnie tępo.
- Twój dzieciak - rzucił spokojnie do dziewczyny. - Zostawisz nas samych, kochanie? - uśmiechnął się.
Norze nie trzeba było dwa razy powtarzać, wyszła szybko z pokoju i zniknęła w objęciach Van i Angie.
- Przyszedłeś z obstawą? - prychnął, zerkając na Chase'a i Petera.
Wymieniłem z nimi porozumiewawcze spojrzenia, więc wycofali się i zamknęli drzwi.
- No więc, mały - zatarł dłonie.- Liam, tak?
- Tak - odpowiedziałem sucho. - Liam.
- Adam - wyciągnął rękę, ale jej nie uścisnąłem.
Uśmiechnął się pod nosem i włożył ją do kieszeni.
- Jak już zauważyłeś - zaczął - jestem w najstarszym roczniku zamieszkującym campus i w Radzie Uczniowskiej Mountlake Collage. Wszyscy mnie znają. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, ile dziewczyn zazdrości Nors, że może się ze mną prowadzać.
- Ma na imię Nora - wtrąciłem.
- Nora. Tak, tak ma na imię. Ale jest mało przebojowe, wiesz. Potrzebuję fajnej dziewczyny. Rozrywkowej, inteligentnej, w miarę ładnej. Nie mógłbym się pokazywać z takim obrzydlistwem jak ta jej współlokatorka, ta, no... Victoria?
- Vanessa - warknąłem.
- Tak, tak, Vanessa - zlekceważył mój ton. - Sam rozumiesz.
- Nie, nie bardzo - przyznałem. - Ale kompletnie mnie to nie obchodzi. Po prostu zostaw Norę w spokoju.
- Zostawić? Nie, nie. To się nie opłaca. Nie - powiedział przeciągle. -Jest zbyt dobra.
- Właśnie. O to chodzi, Whitney. Jest zbyt dobra dla ciebie - wycedziłem przez zęby.
- Sądzisz pewnie, że to ty na nią zasługujesz?
Popatrzyłem mu w oczy. Nic nie odpowiedziałem.
- Zamierzałem rozwalić ci twarz - przyznał lekko - a tymczasem sobie rozmawiamy. Nie mam na to czasu. To głupie. Kilku już startowało do Nors, bez skutku. Każdy odpadał z gry - uśmiechnął się pod nosem, a ja nieznacznie drgnąłem. - Ale wiesz, jeszcze na żadnym jej nie zależało. Z żadnym nawet nie gadała. A ciebie lubi, tak. To nie byłby problem, gdybyś się do niej nie przystawiał. Przeszkadzasz mi. Jest tu wiele dziewczyn. Weź sobie którąś, nie obchodzi mnie to. Ale moją masz zostawić w spokoju. Nie zbliżaj się do niej.
Podchodził powoli w moją stronę, żebym wycofał się do drzwi.
- Kochasz ją?
Zastygł.
- Słucham?
- Czy ją kochasz.
Gapił się na mnie ślepo, po czym prychnął.
- To nie twoja sprawa, mały. Po prostu trzymaj się od niej...
- To ty się trzymaj od niej z daleka, Whitney! - warknąłem. - Ona cię nie kocha. Nie chce cię. Nie chodź do niej więcej. Nigdy jej już tutaj nie zobaczysz. Nigdy jej nie skrzywdzisz. Nigdy.
Skończyłem mówić, odwróciłem się na pięcie i poszedłem do wyjścia.
- Miło było cię poznać, Adam - pożegnałem się i trzasnąłem drzwiami.
Na zewnątrz paliły się lampy. Ruszyłem prosto do pokoju dziewczyn, trzęsąc się ze strachu i ekscytacji, że tak się z nim rozprawiłem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz